Vídeo pre-marcheison

6-6 ás 6 da mañán, CRÓNICA DA PARTE DE ATRÁS

Eu conto o que vin desde atrás, non sei se o de adiante se parecería moito…

O día comeza para nós sobre as 6.30 da mañán. É duro arrastrar os pés polo pasillo e poñer o disfraz de romano, cando na víspera se estivo marcando polo monte. Sen embargo destacou, en xeral, unha inusitada puntualidade. Hai que acordarse sobre todo do compromiso dos que quedaron marcando a ruta ata máis tarde das 9 porque viron algunha zona que non estaba aínda perfecta: creo que foron Diego, Doneciño e Wali, sodes uns craks.

Precisamente a Diego non debía ter aínda todas consigo. Meteuse un tajazo de medoxa ás 7 da mañán, non son horas de actividades perigosas. Debemos xuntarnos uns 15 facendo bocadillos e cargando os camións de comida e bebida.

 Máis xente estaba na alameda colocando todo aquel despliegue de medios materiais e de sonido. Foi grata sorpresa velo todo motado ao chegar a alameda. Unha boa organización que permitiu evitar as temidas colas da inscripción, mellorando ano a ano

Pichón demostrou ser un gran profesional no empaquetado de bocatas. Era para el unha situación de risco: o chaval que cortaba o plástico a escasos entímetros dos seus dedos parecía que ía caer redondo dun momento. Todo se explicaba polos efectos da evidente juerga nocturna do chaval.

De repente o nerviosismo apodérase dos directores da orquesta ao comprobar que non chega o fiambre. Gritos e discusións na fría nave de Massó: DESPERTA A QUEN FAGA FALTA, BUSCA NAS NEVERAS DE TODA A FAMILIA! . Buscando fiambre perdido hai cabreos e carreiras, creo que Paco despertou a unha señora ás 8 da mañán do domingo para que lle vendese un kiliño de salchichón e chouriso. Paco sáe na súa scooter todoterreo e fai de eventual repartidor de fiambre solventando a papeleta. Esa moto vai haber que poñela no logo do club.

 Xa na alameda foi un pracer saudar a tantos amigos que ían chegando de Moaña, Bueu, Pontevedra, Vigo, Ponteareas, Pontecesures, Caldas, Ares, Verín, Valladolid e quen sabe de quen me esquezo.

 Puidemos confirmar disfrutaríamos dun día soleado pero non moi caluroso, cunha agradable brisa fresca que agradeceríamos máis adiante.

Gran sorpresa cando Dinosaurio Bike me amosa un impresionante regalo, un soporte para colocar no sillín e gravar vídeos de visión traseira. Un interesante invento froito da imaxinación e habilidade dun auténtico AS que leva un taller dentro dunha botella de ISOSTAR. Por desgracia a rosca da cámara foi a que non resistiu a vibración e houbo que retirala cun só vídeo en subida, xa se mellorará o invento.

Saímos case 700, case puntuais, e case preparados para gozar do noso hobbi preferido. Mándáronme á cola así que pasarei a xornada cos que máis sofren e un par de amigos que darían boa conversa, nunha ruta da que coñecíamos de memoria ata por onde soen cruzar as caracolas. A maioría do tempo compartín cola con Pink Painter, Repeito e o reaparecido Roqueponte xunto cos quads protexéndonos as espaldas.

Oín algo de que houbo esaxeradas queixas no atasco da Pedreira (cruce á dereita depois do túnel). Só podo dicir: amigos, é o que hai. Tras desbotar carreiros polos posibles atascos, meter catro kilómetros de llaneo e despois, ata o km 15, pistas ou camiños onde se pode adiantar, ía ter difícil solución como non decidísimos convertela nunha marcha asfáltica.

Subindo dende Ameixoada hai algún que non da collido o ritmo e pequenas averías, mentres xa se adivina a enorme polvareda que se estaba a levantar. Oín que o polvo molestou moito, o único invitado inesperado e inevitable.

Algún burlouse da nosa rampa favorita, dicindo que iso do 30% só facía dano sosténdoo 100 metros máis, que xente máis masoca! Para os de atrás, chejoulles ben.

Xa imos estiradísmos por Monte Aberto e empezo ter o runrun dos quads que nos perseguen metido na cabesa, aínda parece que me acompañan na hora na que escribo. Tras a subida da perrera acompaño a catro sufridores por estrada ata o avituallamento… espero que todos disfrutásedes das vistas da Fraga e Moaña, da baixada a Pastoriza e o río, da subidiña técnica, do llaneo polos charcos e da última trialera antes do avituallmento, creo que hai algunhas fotos nesa última baixadiña.

Retrásase a miña chegada polos necesarios estiramentos para aliviar dos tiróns que viña sufrindo un dos sufridores. Neste punto contamos co consello e apoio esperto do chaval de protección civil, o que veu á marcha de Porriño e tomou o mando na caída de Julmoutain, non recordo o seu nome. Pequena parada en Chans de Cela para que pasen todos despois do superatallo que collemos e continuamos relaxados.

 Atopo a unha de Ares volvendo dun camiño perdida. Gastou tanto tempo e forzas que faría despois xa un bo trozo en quad. Tras subir a pista das pedras lanzámonos á metade da primeira baixada sen obstáculo algún. Igual pasaría coa do tractor. En cambio, Wali e Repeito quedaron atrás por unha avería e puideron dalo todo nestes dous senderiños divertidos.

Outro dannificado polos tiróns ao entrar no xabarín e a modiño para arriba co dos primeiros tiróns ao que os estiramentos de antes non o deixaron ao 100%.

Subimos despacio e fixemos así oco bastante para baixar a trialera larga a tumba aberta, con pequenos sustos nun terreo limado polo paso da marabunta. Na itensidade da baixada, pedaleando con vicio, no camiño que se colle máis abaixo da ponte, destrocei o pedal contra unha pedra pero nada que impedise seguir acercándome ás merecidas empanadas. Seguimos xa uns 5 ou 6 do clube ata Cangas (únese Pablo) e só temos que parar por un pinchado xa no Espíritu Santo. Ímos informando que somos os últimos aos pacientes colaboradores que están en cada cruce, aos que hai que agradecer esa larga espera para que pasase o estiradísimo grupo.

Supuxo unha vista agradable,  atopar a alameda case valeira de bikers pero chea de comida e bebida. Un inchable, conservas, carpas, bancos, música, regalos aos nenos…. pero isto que é? Vese que o traballo foi moito máis que ir a escoller, limpar e sinalizar camiños, nos que todos estivemos colaborando cando puidemos. Xente como Doneciño, Alberto, Esther, Manu, Paco, Jose Ramón e os que se me olviden fixeron un espectacular traballo que fai que esta marcha puidese ser un pouquiño mellor organizada e igual de gratuita que sempre.

O homenaxeado estaría orgullosísimo