O Morrazo rexiste

O pase de diapositivas require JavaScript.

Tras unha durmida corta pero fortalecedera arrancamos nun día case despexado pero con algunhas nubes oscuras e ameazadoras. Os colacaos e cafés con leite, xunto con bollerías e tostadas dannos enerxía e calor para arrancar pouco a pouco xa que a noite anterior deixáranos un pouco agotados.
Pronto nos metemos nunha impresionante carballeira cunha corta pero dura subida. Nos primeiros 10 quilómetros cruzámonos, como todos os días, con moitos peregrinos. A partires de aquí sempre escasean xa que están máis espallados e rematan a súa xornada antes ca nós. Días atrás, ao comezo do camiño temía que nos interrumpirían demasiado pero finalmente, a pesares de que camiñar parece producir sordera, conseguimos circular sen crear demasiados xustos. Houbo quen neste día, vendo algunha pija con medo a mancharse, aproveitou para salpicala para que se empapase un pouco de Galicia. Non sei se lle caemos ben aos peregrinos, se somos demasiado ruidosos, demasiada xente, demasiado ben organizados ou demasiado alegres pero non sempre parecían apreciar aos bicigrinos. Tampouco nós sabemos comportarnos como tales xa que en ocasión puidemos pasar máis a modo e a máis distancia deles.
Os camiños amósannos o duro que foi o inverno xa que hai lama, regos e regatos que cruzar por todos lados. O terreo tórnase pronto favorable para descender por pistas anchas e doadas ata Portomarín. Aquí o Miño está impresionante grazas á enchenta do encoro de Belesar, que oculta a antiga aldea e a ponte baixo as augas do río. En Portomarín temos un dos exemplos de negociantes aproveitados: ao chegar aos pobos soe haber confusións de frechas por culpa de de hosteleiros que pintan as propias flechas que che leven aos seu negocio. En ocasións, como Portomarín, pódenche facer entrar no poco sen que por alí pase o camiño. Aos bicigrinos non nos supón gran problema pero que un camiñante faga 3 ou 4 quilómetros de máis non é moi gracioso.
Unhas barritas xunto a Portomarín e pronto arrancamos entre un sol que asoma tímido entre nuves escuras. Aquí comeza unha longa subida. As primeiras rampas van por camiños húmidos e protexidos polas carballeiras. Pronto a subida segue pegada á carretera notándose máis o vento e comezando a chuvia que case non nos abandonará en todo o día. Tras os 18 quilómetros de subida afróntase terreo rompepernas nunha serie camiños entre aldeas co toque fedorento das explotacións leiteiras que fai indistinguible a lama da merda de vaca. A chuvia tórnase a veces en granizo, o frío da mañán non nos abandona e a lama está por todos lados. Crúzanse continuamente pequenas aldeas e as carballeiras alternan con prados, cortes e casas. O último cairo da mañán é o máis jodido, unha granizada que fai dano, e chegamos para comer a Palas de Rei baixo un diluvio xeador que nos deixa aterecidos. Damos conta duns bocadillos de tamaño xxl e deixamos correr o tempo no bar entre cervexas para ver se o diluvio amaina.
Non tivemos sorte e arrancamos na chuvia xélida para enfrontarnos a outros 30 quilómetros pola Galicia máis auténtica. A lama e auga parecen levar neses camiños toda a vida. Fan máis bonito o camiño. Os primeiros días fixéronse interminables pero agora xa te mentalizas en pedalear incesantemente sen pensar en se queda moito ou pouco, en se estás ou non canso, en se doe un ou varios músculos. Só pedaleas. Pedalear é como respirar, no podes deixar de facelo. Pedalear é como pensar, xa o fas sen querelo. Pedalear é vivir, o día cobra sentido pedaleando. Pedalear é compartir cos amigos unha experiencia maravillosa. Discutimos ás veces ou puxemos mala cara, non nos poñemos de acordo pero que bo é pedalear cos amigos.
Neste día tamén sufrimos pinchazos que retrasan a nosa chegada á meta. Ao final do día temos as caras tan cubertas de barro que resultamos case irrecoñecibles. Foi un día sen subidas de dificultade pero endurecida polo cambiante terreo e meteoroloxía galega que nos fixo chegar pingando a un albergue pequeno pero confortable para “disfrutar” a última noite xuntos. Que bonito é Galicia! Que aldeas feiticeiras! Que xente tranquila véndote pasar. Qué riqueza na herba, no gando, na arquitectura! Cada palmo ten algo, cada metro é máxico.
Estamos na penúltima etapa e podemos repasar o estado dos nosos maltratados corpos. Case todos sufrimos moito por culpa das nosa posadeiras entre o 2º e 4º días pero semella que o corpo foi tolerando cada vez mellor a tortura dos sillíns. Pablo non se resinte da súa lesión, da que se recuperou moi xusto, e Diego tampouco tivo problemas coa rodilla que o molestaba antes da ruta. Alberto e Marzochi queixarónse moito desta articulación e igual me pasou a min por culpa dunha caída estúpida no penúltimo día. En realidade todos tiveron problemas con rodillas e algún dicían que lle doían todas as súas antigas lesións da súa vida. Eu creo que é que pensamos demasiado. A diario os cheiros das cremas antiimflamtorias e para relaxar músculos invadían os albergues: por DIOS a quen se lle ocorreu que unha crema ten que cheirar a Bips Vapor Ups? Iamos apestando a menta polos pobos. Tamén hai algunha queixa polos tendóns de aquiles. Besbello soportou mediante cánticos os momentos máis duros dun problema muscular no muslo que lle amargou as etapas do medio. Repasando as queixas recollidas atópome a alguén que, alá polo sexto día, con todos lastimosamente doridos, díxome: “ando moi ben, só ajora me molestan un pouquiño as pernas”, impresionante “da toxeira”. Aos teus anos, nós escarallados e a ti moléstanche “un pouquiño” as pernas.
Finalmente, a cea en Arzúa foi aceptable e rápida xa que os excesos da noite anterior deixárannos con ganas de meternos cedo na cama. A diversión en Arzúa veu dun futbolín, onde Besbello e máis eu fomos case invencibles: a entrenar rapaces.