Gr 59: 95 km de mtb no Morrazo

E por fin chegou, 9 de Xullo de 2011, tempo de rutón polo Morrazo, tempo de poñer a proba os nosos corpos e a nosa determinación.
Poño fotos de Racso, Raíñas e Jose Bike; tamén o vídeo de Fchapela para alixeirar o tostón.

Toda semana tivemos aos gurús do tempo mareándonos con cambios nas súas cábalas meterolóxicas. Pero que carallo, mal vamos se nos sorprende que chova en Galicia. Debecíamos por unha auguiña que sacase o polvo do noso camiño, pero xa sabedes, hai que ter coidado co que desexas, pódese cumprir.

Todos os vráns está o Morrazo precioso e neste día, non podía ser menos, os montes locían esplendorosamente cubertos por unha xenerosa néboa que nos agachaba os segredos desta natureza privilexiada que nos rodea. Máis bonito estaba con esa panda de bos amigos que se achegaron a dar cor a este día gris.
Aínda así, as baixas foron escasas e roldábamos os cuarenta pantasmas na névoa. Encollidiños baixo as árbores pero alegres da aventura qe se presentaba. Amenceu como se esperaba, con chuvia suvae pero incesante. Fómonos xuntando con inusual puntualidade e armámonos de valor para afrontar un día moi longo.

Os primeiros kilómetros foron por pistas coidadas, primorosas e cómodas gracias á chuva aínda que os músculos estaban fríos e perezosos. A xente adiantábase a facer fotos e vídeos antes de castigar os corpos. Tuchis era a liebre dun día que lle sería aciago.

Andopor pechaba con Jose Ramón, no seu quad, ao que hai que agradecer que aparecese de forma voluntaria, desinteresada e inesperada. A avería de Tuchis ponme a min e Si-van-si marcando ritmo máis suave do que esperábades.

Tras dez kilómetros chega a primeira ascensión seria que pedían as pernas pero pronto nos metémos no beque. Aquí temos unha sorpresa desocoñecida cunha rampa de máis do 20% que daba paso a sendeiros recollidos, duros e encharcados da Fraga de Moaña. Xa me din que se van ser así os 95 km, sería exaxerado, e lojo esperabades un paseiño? Os montes están tapados e comparto con sorna as vistas que non hai dende os miradores. Algúns celebran a descrición e botan de menos a longa sequía que nos castigaba.

Outra vez con Tuchis á cabeza seguimos non-vendo as maravillosas panorámicas da pista ata o Lago de Castiñeiras, onde un par de averías alargan a parada. Uns gusanitos no chiring son o máis reconfortante para deportistas exemplares coma nós. O descenso a Marín estaba emocionante e perigoso. Moi resbaladizo, cheo de pozas e tolos con ganas de emocións fortes. Os de Laracha, algúns xóvenes veteranos do Morrazo e algún tolo máis non perdoa nin as partes máis delicadas, que evitamos os sensatos.

Tras tres ou catro caídas sen importancia para comézar xa subida máis longa do día. Altérnanse rampas duras e decansos, con tramos de asfalto e terra, igual que a chuvia se fai intermitente.
Na zona máis alta e aberta de Monte Vermello seguen sen asomar as vistas da ría para consolarnos na imposible rampa final… bueno imposible non, como nos amosou ghopi.

Os camiños rezuman auga e invitan a darlle duro ata chans, á empanada, plátanos e refrescos. Aquí unha panda de seres irrecoñecibles cubertos de barro tiritan no mediodía de verán. Mágoa de birras, dime algún experto en nutrición deportiva, tomamos nota. Dannos noticias de Cangas: leva varias horas sen chover, e case despexado… e nós celebramos a primeira parte da nosa xesta.

A enerxía coa que saímos estíranos e provoca un pequeno caos cruzando as terras de Hermelo. Uns fans kilómetros de máis quiados por Quiños, outros atallan por proposta miña, hai que sen perde e tamén hai que se retira a pensar como superarse o ano próximo.
A Portela anticipa un mundo de barro e auga, pero despois veñen as divertidas baixadas ata Tuia, que lucen máis coa auga caída. Pero aquí Tuchis sofre o percance definitivo ao escordar o seu traicioneiro nocello.

Jose Bike é atacado por unha enorme e terrorífica.. abella e as bromas pasan a preocupación cando o labio se lle incha sen compaixón. É que os bichos do morrazo somos cousa mala. Do km 50 a 70 teremos algunhas retiradas. O resto, en Aldán, tomamos os sabrosos bocatas para preparar o duro camiño romano do Hío. Como sa andaba seco, algúns puidemos subilo do tirón, a costa de serios riscos cardíacos.

Baixando a Donón xa superáramos o máis duro, as mellores vistas non se nos escapan outra vez e o sol comeza a debuxar sorrisos nas caras sucias e fedorentas. Dewi cae deslumbrado pola confianza pero só serán raspóns moi molestos para uns días.
Chegamos ata os faros de Cabo Home, xa un pouco tocados, e quédanos as zonas de area, con baixadas pedaleando, e pequenas subidas matadoras. En Liméns baise o grupo que non subíu o coche ao instituto capitaneado por unha das liebres, Doneciño, que envexa!

Comezamos a última subida para chegar case ás 9 da tarde, conforme ao peor horario previsto pola organización.
A min, esta versión do Gr pareceume máis dura que a do ano pasado. Pero tamén é máis divertida, variada e completa. Sen dúbida mellor.

Só nos queda aprender dos erros buscando a forma de parar menos, quitar asfalto, atendervos mellor e que así acabe tendo esta kedada cada ano tendo máis adeptos.
Gracias a todos por vir.

 

Crónica da ciclo-noctámbula

Xa estamos a martes así que algunha das neuronas comatosas no enloquecido fin de semán volven a funcionar. É tempo de crónicas paro que non quede no esquecemento esa máxica noite do venres que elevou o listón das nocturnas ata nivel de salto con pértiga: boa asistencia, camiños novos e bonitos, churrascada, queimada, bo viño, servizo de transporte para os de dixestión pesada….
Reuniuse a tropa de 11, máis o mestre de ceremonias, que en vez de ciclar, foise directamente a tostar a deliciosas carnes. Comezamos comparando os nosos atributos, tocando os dos demáis, probándoos. Uns tíñanas gordas, outros largas, pequenas, xoguetonas, potentes, bonitas, clásicas, fiables, resistentes. Xa sabedes, isto das linternas é como as pollas, non hai dúas ijuales.
Co medo á ruta de Tuchis e Sera pensamos necesitaríamos recuperarnos… xuntáronse unhas catro empanadas, dúas tortillas xigantescas, o churrasco, ensaladas, postres varios…. para alimentar o corpo. E os líquidos que liberan a mente ou a fan enloquecer.
Non abusaron de nós na subida e na baixada puidemos gozar do ben que alumbraban as luces, alumbraban o polvo, que era o único que se vía. Baixadas moi divertidas e novedosas, que nos deixaron con ganas de repetir en diurnas, leváronos ata a finca do Iván.
Cheiramos o churrasco intuíndo o próximo final feliz e entramos polo portalón do paraíso. Refrescaba bastante ao lado do río da Fraga e a mesa xa esta preparada, posta e predisposta para a grupeta. O sitio é ideal co seu asadeiro, frutais, casiña, herba, río para enfriar as botellas e un anfitrión de luxo.
Lanzámonos sobre a costilla e chourisos mentres Pichón, Calleja e Doneciño ían abrindo ronda de botellas de delicioso mencía do Bierzo e de chistes coronados pola personal interpretación dos gangosos que fai Calleja; eu tamén me animei con ambas cousas. Gaspi quedábase dormido ao meu lado e Patri picoteaba tímidamente. Houbo tempo para que os abueletes recordásemos os tempos do camiño de Santiago, porque nos puxemos tiernos e sentimentais.
Das empanadas pasouse ao churrasco, aos peores chistes, mal contados (ou contados a medias) e máis celebrados con grandes risotadas contaxiosas, pensei por momentos que Pichón desencaixaba a mandíbula. A parte onírica achegouna Calleja algunha observación sobre a filosofía dos pitufos, e nós esixímoslle o teléfono do camello que o mantén sempre en estado alterado e a punto ofrecer unha das saídas máis delirantes.
Co licor café as risas e brindis varios dan paso ao solemne acto do feitizo purificador. Na queimada colle o cullerón Diego con man experta. Como sempre, a queimada costa encendela (aínda máis ao aire libre e ao rosío) e como sempre hai algún queixándose da calidade da caña ou da habilidade do mestre de ceremonias. Pichón toma o relevo co conxuro e deléitanos poñendo emoción e pausa, interrompido por Calleja, que tampouco estaba de acordo co conxuro e que quedou enjanchado nun mal chiste durante un par de horas.
Finalmente dase lectura tamén a un anexo do pitufo filósofo e quedamos “libres dos males da nosa alma e de todo embruxamento”.
Protexidos polas forzas do ar, mar, terra e lume, saímos rodando, atravesando unha Moaña desértica. Tampouco Cangas tiña mellor pinta e finalmente non puidemos tomar a última por xa eran as 4, excelente hora para recollernos a soñar con trialeras, meigallos, pitufos e patos

 

Crónica da marcha do concello Mos 2011

Que lle queres? Galicia é así.
Resulta que vas á zona máis industrializada do país, farto de ver naves e grandes aparcamentos de formigón dende estradas e autovías. Imaxínaste un caos de casas e fábricas pelexando por ocupar o territorio. Camións colándose por pistas asfaltadas e nenos correteando fronte ás cristaleiras de enormes empresas comerciais.
Anda cen metros e…..
Imos relaxados charlando por pistas asfaltadas, con casas e hortas, veijas e froiteiras como en calquera pobo das rías Baixas.

Un monumental atasco é o sinal de que comeza a diversión. Creo que coidaron primorosamente esa pequena parcela como se fosen os campos do Old England Club. Controlaron a humidade, a composición da terra, a drenaxe, taparon o sol e voilá: tras interminables meses de sequía, volvemos a axitarnos polas lameiras e as bicis comezan a soltar alegres chirridos de satisfacción.
Os primeiros quilómetros son entretido por camiños variados e divertidos á beira do río (Louro?).

Cruzamos a N550 e vemos de frente unha empinadísima montaña e, á dereita, un furancho con mesa de pedra no xardín….. porque un ten unha imaxe que protexer, que se non probáballe o viño de Mos.
Como saín de retrasado permítome a satisfacción de adiantar a moita xente, e crerme un maquinón…. e isó aínda tiña a maís de 600 por diante. Toda a chulería quedóuseme na segunda rampa e só me dediquei a suplicar que non se subise todo o Galleiro.

Que va, que isto é o Monte Castelo! Dinme por aí. Busco información; chámaselle Castelo porque tivo unha torre medieval no seu cumio, onde hai ademais unha gran pedra rectangular. De feito o monte ten moitos penedos enormes aos que se lle puxeron nomes súas formas. Xa arriba vemos todo o val do Louro, aeroporto, Galiñeiro e ao fondo as Cíes. Ata se ven unha formiguiñas multicolor que comezar a subida, ai meus pobres!
É curiosa esta zona, con todo o val do Louro e esas montañas graníticas ao sur que veñen case dende o fondo da Ría de Vigo ata case Tui. Están interrompidas por Porriño as canteiras que as van carcomendo cara o sur ano a ano.

Bueno, chegouse a un avituallamento de marca: sí Kit-kat e aquarius (nivelón), cando podía ser bebida isotónica DIA e galletas chocolatadas Leader-Price. Disfrutamos da merendola cando o sol por fin comeza a quentar tras unha mañán nublada. Dúas rampas máis e para abaixo, trialera vai, trialera ben, ciclista a rebolos, ciclista campaneando.

Tanto sol e monte abaixo unha polvareda digna do sétimo de cabalería e a nós quedounos cara de indios.
Un vídeo directamente dende Caldas, de Roque142

Bueno ao final: ruta máis bonita que o ano pasado, un pouquiño máis dura e trialeras máis brutas. A min persoalmente gustáronme máis as do ano anterior, pero nuncha chove a justo de todos.
Desta vez marchei correndo para casa así que non sei nada de pinchos, duchas e regalos. En resumo: unha ruta clásica das do Tea e Louro de llano, todo parriba, todopabaixo e llano. Complementa perfectamente a rompepernas canguesa.

 

Enlaces a fotos do VI memorial Manuel Santos

Vou recopilando enlaces con fotos da marcha de 2011

Fotos de Patri
Máis fotos de Patri

Fotos de Racso, sempre moi chulas

Fotos do Queimao

Fotos de Abelux

Fotos de “da toxeira”
José Reboredo pegou as fotos nun vídeo

E Roque 142 puxo un vidiaco que te cagas

E este vídeo de VIA TV non ten desperdisio

 

Crónica do VI Memorial Manuel Santos

Este ano quixemos sorprender cunha marcha especial, diferente, que ninguén máis puidese permitirse. Non buscamos as mellores trialeras nin as fragas máis frodosas. Non queríamos subidas largas e esixentes nin vellos carreiros escondidos nos vales do Morrazo. No primeiro memorial xa se organizou unha ruta semellante, pero daquela viñeron dez veces menos ciclistas, nós tiñamos seis veces menos experiencia e o clube sería unhas tres veces máis pequeno. Que bonito! Como crece a nosa afección, como a xente redescubre o monte, como o deporte non é sinónimo de competición, regras e árbitros senón de liberdade, ocio e harmonía co medio.

Decidimos levarvos a Cabo Home para que dar a coñercer este lugar máxico. Aos que coñecedes a zona, queríamos ensinarvos camiños novos, animarvos a un turismo diferente do cochedependente que non sabe agardar para deixar cruzar a deportistas amantes da natureza ocupando a súa sagrada, exclusiva e carísima vía asfaltada. A ruta é aínda máis valiosa para nós, os de Cangas. Cando chova poderemos gozar nos novos camiños que abrimos ou limpamos para ter unha ruta divertida e variada a cabo Home, pronto será un clásico recurrente dos nosos fins de semán.
Cabo home é terra de extremos, de grandes temporais. De cantís onde os percebeiros pelexan coas ondas, cerca dos os surfeiros máis osados. Navegantes e piragüistas. Paseantes e ciclistas, buscadores de setas e fotógrafos, escaladores, buceadores, apaixoados da historia ou dos castros teñen razóns de sobra para visitar Cabo Home en calquera época do ano.

Na entrada está o monte do Facho, co cumiu que descende cunha caída vertical ata o mar. Aquí érguese un incrible castro que domina as Cíes e o atlántico. Hai un altar no que, en épocas prerromanas, traían grandes pedras labradas como ofrenda ao deus Berobreo (mesma orixe que Breogán), deus do Alén, un deus pagán aínda benerado despois, cando Galicia xa era oficialmente cristiana. Chégase aquí en peregrinación a un dos Finisterres galegos. Máis alá só queda o fin do mundo e as misteriosas illas habitadas seres tenebrosos e as almas dos mariñeiros mortos e desaparecidos segundo a lenda celta.

Este que percorremos na marcha é tamén o “camiño dos Mortos”, chamado así porque era por onde se levaban os cadaleitos dende Donón ata Hío cando aínda non había capela no primeiro. Dónn era un deus Irlandés, o deus dos mortos, que xace enterrado nunhas illas eternamente rodeadas de néboa. Os expertos din que é improbable que Donón proveña de aí pero, sería bonito. Mentres as igrexas e capelas do morrazo poñen o seu altar no leste para que os feligreses estean de costas ao Oeste, ao fogar do deus dos mortos, onde o Sol agoniza todas as tardes. Pero nós tornámonos coa nosa teima pagán e adoramos ao deus da morte levando as nosas ofrendas a a Donón, a onde habita o Deus dos mortos.

Percorremos os camiños polos que os carnavais de Hío estoupan cada ano nunha orxía de viño e desvergonza, nun aquelarre inmemorial en que se peregrina entre aldeas revivindo canda ano a festa máis grande e pagán, a festa dos veciños a maior troula que vos podedes imaxinar.
Voltando ao noso tema: sabíamos que sería complicado organizarse na marcha porque se cruzan demasiadas estradas (os camiños estaban antes, debían ter preferencia), porque o sol anima aos visitantes motorizados das nosas saturadas praias e porque e o terreo era rompepernas e ata areoso por momentos. Co que non contábamos era con que aparecesen máis de mil ciclistas e con que a previsión de nubes e claros acabase converténdose nun aterrador sol de verán.

Conseguimos saír (case) puntuais de Cangas para disfrutar dos agradables sendeiros costeros recén ardidos entre rochas ata Liméns. Formáronse un par de embotellamentos cos que non contábamos a pesar de incluir costas para estirar o pelotón, que incluimos na ruta de forma cruel e innecesaria.
Os que controlaron os cruces tiveron que aturar malos modos, berros e inxustificadas queixas. Resulta que señoritos que veñen o fin de semán á Praia ou que montaron segundas e terceiras casas, legal ou ilegalmente, non poden aturar 5 minutos de espera. Eles non saben eventos deportivos na natureza, gratis, non competitivos e abertos a todos. Non señor, dous minutos máis tostándome na praia como un tonto son máis importantes. Resulta que as estradas son intocables se non é para o rei coche.
Pronto nos achegamos ás subidas máis duras. Eses empedrados cara arriba para que vos retorzades e vos desmoralicedes. Nós levábamos entrenando uns meses. Se non vos salíu á primeira repetide, xa veredes o rápido se progresa.
O paso dos quilómetros foi ennegrecendo a nosa caravana multicolor e os ciclistas convértense en sombras sudorosas nunha gran tormenta de area. Pero pronto chegan as vistas do Hío e Ría de Aldán, o bosque na dunas, ass praias de Nerga, Viñó e Melide, as Cíes a tiro de pedra, a vertixinosa costa da vela, os tres faros de cabo Home, a paradisíaca Praia de Melide, o avituallamento xunto ao castro do Facho e a subida deixando atrás a fisterra do Morrazo..
Xa na segunda parte, a distancia de cabeza a cola acercábase ás dúas horas e, áinda así, había problemas de saturación. Tras a baixada, a tranquilísima Praia de Vilariño para ver Aldán dende a parte alta e así, pasar ao Bosque Encantado, e a pelearse coa subida final.
Xa vistes que ao final non foi para tanto. Un par de rampas duras e terreo variado para, finalmente, chegar sen máis a Cangas. A trialera final resultou demasiado danada e perigosa así que tivemos que pechala pronto. Invítovos a probala noutra época.
Os que íamos na cola quedamos cunha sensación de ruta de sufrimento extremo pero bueno, seguro que moito máis adiante pensaron que só era un paseíño. Eu, dende logo, vin caras esbrancuxadas, vómitos, calambres e e pájaras de libro. Hai que regular, alimentarse e beber, pero sobre todo hai que andar en bici.
De volta á civilización, tras a reconciliación co mundo puidemos volver a lambernos as feridas e a soñar con máis mañans de domingo entre mares e montañas.
Gracias pola vosa comprensión e por facernos felices vindo un ano máis.

Por certo: no parte de feridos, nada grave que salientar. Un par de persoas cara Hospital: un golpe importante no peito e unha rapaza cunha boa brecha no brazo. Iso foi moi mala sorte porque ía moi a modo pero caíu mal.

 

Ruta da Fonsagrada, Ferrería, canóns do navia e Viladeporcos

Déixo 3 fotos da Seimeira de Vilagocende, na Fonsagrada.
De volta da Fonsagrada nunha pequena excursión de tres días só quería decirvos que agardedes un pouquiño e nos próximos días compartirei fotos e impresións desta maravillosa terra.
Por agora só unha anotación. Non puiden levar a bici pero percorrín a pé algunhas zonas que serán auténticos paraísos para a btt.
En particular adxunto enlace a unha ruta do wikiloc, e non hei morrer sen facela.
É dura, xa que as subidas contan cun chan pizarrento que aumenta a dificultade e o reto pero….. a parte baixa percorre o canón do río Navia e comezo do encoro de Salime. Xúntanse montañas espectaculares tipo Ancares, canóns tipo Sil, bosque de ribeira das Fragas do Eume, bosque mediterráneo Ourensá, aldeas perdidas do Courel.
Por certo, eu creo que faría a ruta ao revés de como está indicada, con baño final na incrible fervenza e e poza de Vilagocende.
A ruta non ten grandes dificultades técnicas pero creo que ben merece unha quedada popular. E se a estancia é no camping da Fonsagrada, tamén contaredes coa familiar acollida de Xosé e Manuela, e mesmo un avituallamento na praia fluvial da Pena do Inferno, onde teñen un chiringo e colle de camiño.
A ruta foi colgada no wikiloc por Santiso, eu fixen algúns trozos a pé nestes días e creo que o lugar merece a pena. Son 49 km de gran dureza e inigualable beleza.

Pincha aquí para ver o enlace orixinal colgado por Santiso no wikiloc e poderás descargalo para gps

Tamén podes velo directamente no mapa.
enlace ao mapa

 

Macha de Brión, clube dos Esfola Arrós

A marcha de Brión
Levanteime sen ter todas comigo. Tras un sábado nas Cíes rematado con parrillada, chupitos e, bueno….despereceime o domingo sin ter claro se ía ou víña de marcha.

Fun decidido escollendo disfrás para a ocasión, un dos poucos que saían co traxe de verán. A mañán era fresca e uns 200 bikers xuntáronse en Brión. A sensación era menos “pro” que nas nosas marchas do sur porque os traxes de clubes eran minoría en comparación con outras marchas. Unha idade media quizais maior que a habitual pero…paulatinamente parece que os cuarentóns tenden a dominar no cicloturimo de monte, que ben, non? Que deporte máis chulo o noso!

Sáese dun espectacular adro cheo de carballos, tendo antes que aturar ao alcalde cun pequeno discursiño sen interés e unha entrevista a algún deportista de éxito (non tiña onde anotar). Tiveron o acerto de meternos uns 6 quilómetros case llanos. Aquí foise relaxado pero costaba entrar en calor nos carreiros sombríos que discurrían pegados ao río, con algún pequeno atasco polos tramos máis estreitos. Unha deliciosa zona para pasear que queda anotada para iniciar a algún amigo nas tardes de verán.

Co principio das subidas chega algún tapón provocado pola lama pero pronto as pistas se amplían e empinan. Do kilómetro 7 ao 19 temos unha ruta rompepernas con subidas duras e baixadas divertidas en que a frondosidade inicial tórnase en zonas de eucaliptos e monte baixo. O terreo está ben pero hai amagos de pedras soltas que anticipan o que nos atoparemos máis arriba.

A sinalización é fenomenal e atopamos dous avituallamentos líquidos e outros dous sólidos completos e moi ben distribuídos, como carallo subirían aquelas furgonetas? Do 20 ao 24 temos unha subida durísima, soleada, pedregosa e retorcida. Interminables curvas que ían abrindo novas rampas rodeadas de toxos, xestas e pequenos eucaliptos. Foi un tramo esixente e delicioso, onde todos puidemos dar o mellor de nós mesmos e, algúns, chegar arriba sen botar o pé a terra (menos para faser fotos). Hai que dicir que esta xente está moi fuerte, mecajonacona. Eu ía ben pero non adiantaba a nidiós, os de adiantes tiñan que ir como tiros. O tempo resultaou fenomenal xa que habían tímidas nubes altas impedindo que nos requentase o sol.

As vistas arriba do Rubial son impresionantes. Non se miraba o mar (non mo pareseu, ighual estaba máis nublada a miña vista que o tempo) pero temos interminables montañas de Outes e o Barbanza a un lado e enormes chairas cara o outro. O val da Mahía esténdese ata Padrón e Santiago entre carballeiras e aldeas. Na baixada longa e moi técnica (faltaba algunha alternativa para os menos atrevidos) cruzamos unha curiosa aldea abandonada.

Ao final atopamos camiños e pistas rompepernas, salpicadas con algunha tiralera, que provocaron moitos calambres, para algúns a ruta fíxose algo larga. Eu adiantara aos meus acompañantes na baixada e xunteime cun de Bertamiráns que ía sufrindo no lombo.
O malo do tempo seco, foi o polvoriento das pistas, pero por sorte a tropa separouse moito e non resultou molesto para min. Puiden facer as baixadas case sen interrupción. Non deixamos de cruzar media ducia de regatos coa súa dose de lama e salpicaduras.
Nos quilómetros finais gocei moito polas trialeras dende a torre de Altamira. Detrás do de Bertamiráns que as sabía de memoria e baixada coa súa ríxida a toda ostia, cunha técnica un pouco ruda (derrapando para todos lados e deixándome a cara nejra do polvo) pero efectiva despois de todo.

Finalmente foron 40 quilómetros de ruta dura, divertida e variada. Moi recomendable a terra do val da Mahía, as estribacións de Outes, o val do Sar e o Tambre. Unha pena non poder quedarme á papatoria que seguro que foi, igual que a ruta, bestial.

 

Ruta Vigo Cangas btt

Como nos gusta esta ruta! que ganas temos de repetila! Un clásico para os domingos de verán que nos encanta.
Un reto de máis de 60 quilómetros que temos que ir mellorando ano a ano incluíndo máis camiños, máis subidas, máis dureza e máis quilómetros, a ver se podemos acabar convertíndoo noutra quedada….. isto hai que ilo vendo.
En particular a versión que se enlaza, en que Roqueponte nos guía por unha nova subida dende Vilaboa é espectacular. Non chegamos ata as antenas, por iso teño ganas de repetila chegando ata arriba de todo, a máis de 600 mts, e así quédanos un percorrido espectacular.
Eu creo que en Xuño vai cair esta maravilla:

http://es.wikiloc.com/wikiloc/spatialArtifacts.do?event=view&id=1236964&measures=off&title=off&near=off&images=off&maptype=S

Pensaba que se ía ver o mapa pero non, aquí vai o enlace. Xa o digo, hai que melloralo, eu quero subir ás antenas de Domaio.

Enlace co track para baixarse

 

Convocatoria á II mtb nocturna de primavera

Viernes 15 de Abril, ás 21.30 no riló.
En vista que os astros, as borrascas e os ventos húmidos nos respetarán, queda convocada a II RUTA NOCTURNA DE PRIMAVERA

Coa a venia das satánicas maxestades, a gran orden dos pedales chirriantes convócavos para o concilio ciclotrásnico I.

O obxecto da liturxia será afastar definitivamente o mal de ollo que afecta a alguns dos miembros da orde.

Invocaremos aos espíritus da noite para que, a partir de agora nos protexa de:

Múltiples revolcóns e caídas
manillares clavados e feridas
choques con eucaliptos e nas carballeiras
toxos que nos deixan marcas pasaxeiras
restriccións de permisos para saidas
fallos de frenos e nas horquillas
despistado que se perde no monte da Pena
resaca e pereza nas mañáns de bicicleta
descensos accidentados do Paralaia
un día milagreiro que Patri non caia
pedras resbaladizas pola auga
escaleiras empinadas da sauna
jripes, alerxias, lumbagos e rodillas doloridas
roturas de cuadros, patillas e cadenillas

Reunirémonos en espiritual comunión cos trasnos, diaños e espíritus da noite para que espanten todos estes males que nos persiguen como unha peste. Pagaremos a penitencia vagando como Santa Compaña polos montes do Morraso para reconciliarnos co máis aló…

 

Descenso do Paralaia con cámara no peito

O archicoñecido descenso do Paralaia en todo o seu esplendor.
Xa sabedes que é un descenso asequible pero o efecto da erosión faina máis difícil por aparecer raíces e pedras no camiño.
Fchapela é un compañeiro do clube Bike ou non vai que sempre nos regala vídeos dos seus. Este é o primeiro que fai co novo soporte no peito. Paréceme espectacular porque se percibe moito mellor a dificultade do terreo e o traballo do biker. Mellora moitísimo os videos dende o casco.
Botarlle un ollo, o vídeo paga a pena.